Czas życia i czas śmierci

Prawie każdy dzień mi ostatnio przypomina, że jesteśmy tu tylko na chwilę aby spełnić to co dla nas zaplanowano a potem wrócić.
Znów kolejna osoba ma diagnozę - rak. Ta jakoś dotykają mnie te informacje.
Idę do pacjentki chorej na raka, która co dzień pyta czy da się z tego wyzdrowieć a ja uciekam odpowiedziami i coraz trudniej mi mówić ogólnikami.
Odchodzimy od momentu narodzin. Od momentu urodzenia ciągle jesteśmy narażeni (?) na odchodzenie. Odcięcie pępowiny, pierwszy krzyk i ból, pierwszy głód, cierpienie, potem stopniowe oddalania. Rozstania, cierpienie i łzy.
Bóg chyba tym nas przygotowuje do odejścia, do chęci odejścia. Aby chcieć, zatęsknić za tymi, którzy są tam, za tym co pozostawiliśmy.
Pytanie dzieci w aucie - gdzie ja byłem kiedy nas nie było.
U Boga na kolanach....

No właśnie. U Pana Boga na kolanach - poprzez pierwsze lata zapominamy te chwile ale potem one przychodzą do nas, tęsknota powraca choć mocno nas trzymają tutaj inne więzy.
Dzieci niektóre pamiętają ten smak Nieba.
Mają tę metafizykę we krwi... w swojej pamięci.

Wczoraj zaczął się Wielki Post. Następny i następny... ale czy na pewno następny nadejdzie?
U progu tego Postu myślę o tych co odeszli. Żyli i wydawało się, że żyć będą. A teraz ich nie ma. Jest pustka i tęsknota.

W zeszłym roku słuchałam (starałam się) ojca Szustaka. W tym roku także ada propozycja takich rekolekcji. Jednym słowem...
Jutro już trzeci odcinek - pył, proch i ...