niedziela, 11 marca 2018

NIedzielnie

Wychodzimy z chorób
To znaczy ja, Staś i Jaś... Antek jakoś nie. chyba jutro lekarz jednak. Zaropiałe oczy, katar ogromny i nieustępująca gorączka.
Dziś wyjdę w końcu z domu wieczorkiem bo jestem już w stanie. A tak spędzam bardzo leniwie (ha ha) niedzielę. Obiad i ciasto. Ale mam za to teraz chwilę wytchnienia bo Antoś w chorobie śpi popołudniami a reszta na dworzu a ja sobie już drugą godzinę słucham Siesty.
Jak za dawnych lat. Skład nieco inny. Więcej lat na liczniku ale klimat ten sam.
Wiosennie nam się dzisiaj zrobiło. Nagle. A jeszcze tydzień temu padał śnieg przez cały weekend.

Od razu widać brudne okna i kurz w domu. Ale też od razu w głowie zaczynają krążyć plany i myśli co z tym zrobić? :)
A za  trzy tygodnie już święta i nasza ulubiona Pascha. Będziemy chrzestnymi więc dodatkowo jeszcze większe święto. Pomysłu na prezent zero. Głowy też do tego nie mamy teraz (drugie skrutinium trwa więc w tygodniu jesteśmy zabiegani).
I jeszcze moja specjalizacja co miesiąc. Minie nam ten miesiąc szybko. W kwietniu wyjazd na 50 lecie Drogi Neokatechumenalnej. Więc to wszystko tak dodatkowo a życie płynie a raczej pędzi.

Widzę, że od jakiegoś czasu zupełnie nie mam weny... zupełnie. Jakbym była całkowicie wyczyszczona z pomysłów do pisania.

Dodatkowo od dziś niedziela jest ustawowo wolna od pracy. Szaleństwo niezadowlonych wręcz oszałamiające a przecież nawet ja pamiętam te czasy kiedy w niedzielę czynne były tylko kwiaciarnie i kawiarnie.

poniedziałek, 5 marca 2018

Konwiwnecje czyli co się dzieje przed i po

Przed  - dzieje się wszystko - opiekunki nagle odpadają, psują się telefony, aby po knwiwncji jakby nigdy nic normalnie się włączyć, koła od auta dostają dziur i należy zmienić koło po 2 minutowej podróży. Aaaa... jeszcze giną marynarki, żakiety i inne.
A po konwiwencji dzieje się znów wszystko :D ... Staś w nocy wysoko zagorączkował. Więc chory Staś i ja jakaś niewyraźna.

Tak jest. Bój jest i przed i po.

Ale ogólnie, podsumowując było dobrze choć obfitość Słowa i Jego ciężar spowodowała, że przyjechałam wykończona i u teściów na kolacji zasypiałam.
Dziś dochodzę do siebie ale też jest trudno bo noc była z wędrówkami.

Co do rozmowy w Hospicjum. Hm... była dobra. Mam pojawić się na kilkugodzinnym dyżurze. I mam z tym nie zwlekać. Dobrze.
Jednak jakieś światło dostałam na tym skrutinum i widzę, że mam cierpliwie czekać. A nic nie dzieje się przypadkiem. Widzę, jaką mam intencję powrotu do pracy. Widzę, że przede wszystkim jestem żoną i mamą. I jeśli to jest uporządkowane to będzie czas i miejsce na pracę. A specjalizację sobie spokojnie dalej robię. Oby praca nie była dla mnie ucieczką w samospełnienie i samorealizację. A na dzień dzisiejszy chyba tak by było.
Wszystko ma swój czas.

Byłam dzisiaj na pogrzebie Zosi - córeczki Karoli i Jacka. Piękny pogrzeb i piękne świadectw rodziców, którzy mają wielką wiarę. Spokój spokój i spokój...tak można było określić postawę rodziców. To wielka łaska mieć swojego Świętego w niebie. My też mamy cały zastęp. Ale czasem po ludzku żal mi... że nie usłyszę ich głosów i nie poczuję ich zapachu. Dopiero tam... może dlatego łatwiej będzie nam przejść przez tę bramę bo taki orszak na nas już czeka.

Czas płynie ... pędzi jak pociąg włoski

  Nie dawno pisałam notatkę o tym, że za chwilę urlop. I rzeczywiście pamiętam tę chwilę. Jakby wczoraj... Siedzę w kawiarni i chłonę ciszę....