Takie normalne dni

Prawie normalne. Trochę puste... pusty pokój, pusty fotel. Ale żyjemy dalej. Szkoła Klub... jakiś występ. Konwiwnecja za pasem. Organizowanie opieki dla dzieci. Dla Antka. Zakupy... martwienie się o zimę, o pracę. Zapisać do dentysty. Odzwonić, zszyć dziurę, kupić chleb, bułki... sprzątnąć leki po Mamie. Ech czasem trudno. Trudno i pusto.

Tydzień temu dowiedziałam się, że nasz katechista (jesteśmy chrzestnymi ich córki) ma szpiczaka mnogiego. Trudny czas. Dla nich (ona w ciąży) ... dla nas też. Po ludzku żal. Choć pokój w sercu. Ale jakoś żal i smutno.
Jakoś wszystko traci sens. Zmienia swój piorytet w takich sytuacjach.
Wszystko po prostu niby po staremu ale inaczej jest. No jest inaczej.

Dzieci tęsknią za Babcią. Staś chyba najbardziej. Pyta się czemu Babci jeszcze nie ma i kiedy pójdziemy do Niebia. I że on się nie zgadza, żeby Babci nie było. Ma być. Och te jego asertywne odpowiedzi. Po kim on taki?

Janko troszczy się o kwiaty na grobie. Że przyjdzie mróz... że trzeba je zabrać :) Och te dzieciaki...

A ja?
Myślami już wybiegam. Jak to będzie na święta? Inaczej. Zupełnie inaczej...

Wstawiamy dzisiaj pierniki do leżakowania. TE PIERNIKI!!!
Jak co roku ale jak będzie na Świeta to nie wiem... Inaczej :(