Czy ktoś mi powie dlaczego już prawie święta?

 

Wróciłam z dziećmi z katechezy adwentowej - to takie nasze spotkania neońskie.... I jestem ogromnie zdziwiona, że znów następny Adwent

Nawet nie wiem kiedy ten rok przeminął - chyba wszystko za sprawą pracy, pracy, pracy...

Usłyszałam dziś ciekawe stwierdzenie - przez większość życia - nie mamy czasu a potem to już nam czas się skończył

I chyba tak jest

Z perspektywy widzę, że cudnym czasem był czas kiedy dzieci były małe. Wszystko niby było tak samo - też byłąm w ciągłym biegu, Klub Małolata, wyjazdy, spacery, zakupy, warsztaty ... ale mimo wszystko miałam czas a teraz? Myślę, że jakoś mi ucieka przez palce

Oby ten Adwent był takim zatrzymaniem

Ostatni dzień wakacji

 A mi jest szkoda lata

Tych dni leniwych, nie spiesznych

Tych wschodów i zachodów

Upalnych wieczorów

I nocy bez wiatru

Znów zacznie kapać i padać, wiać i wyć 

Być mokro i zimno 

Ale też wszystko ma swój czas

Teraz nastał czas szkoły jesieni i nostalgii

Wiosna już na całego

A ja jak zwykle nie mam czasu

Na uzupełnienie dokumentacji

na telefon

na spotkanie

na rozmowę

na ugotowanie obiadu

W zeszłym roku zahamowała mnie złamana noga.

W tym ciągle pędzę - od czasu do czasu refleksja się pojawia - ale to trzeba zrobić i tamto. Odebrać telefon i podjechać tam.

A życie płynie

Niedawno 50 tka skończona a tu już następny rok do przodu niebawem

Marcysia niedługo 18 lat kończy a ja ciągle w zdziwieniu wielkim, że jak i kiedy?

 I tak całe życie

Mam takie miłe też dni jak dzisiaj

Obiad u znajomych, spacer, lampka wina

Dobre pogaduchy -  taki klimat, stop klatki, które pozostają gdzieś głęboko w pamięci i ratują nas przed popłynięciem gdzieś za pieniądzem, pracą

Bogu dzięki jest też wspólnota - takie oderwanie ale czy na pewno oderwanie - czyż nie raczej zakorzenienie się w Kimś i dzięki Niemu żyć można pełniej. Nie po łebkach...